هومن سیدی،انتقادی به ساختار های اشتباه

به عقیده خیلی ها سینمای ایران،امروز مسیری رو به زوال را طی می کند و خیلی های دیگر عقیده ای خلاف این موضوع را دارند،اما جدا از این نظر ها و دلایل،هنوز هم افرادی هستند که در این موقعیت هم حرف های زیادی برای گفتن دارند.به عنوان مثال فیلم "سیزده" از هومن سیدی کارگردان جوان و با استعداد ایرانی نمونه ای بسیار واضح از قدرت سینمای ایران است،سینمایی که با سانسور ها،کمبود امکانات،خط قرمز ها و ده نمکی ها و سالوادورها کمرش خم شده است.

"سیزده" داستان نوجوانی را روایت می کند که در دنیایی که والدین و جامعه برای او ساخته اند در حال غرق شدن است و کسی فریاد های او را نمی شنود،"سیزده" در ابتدا یک انتقاد تند به سیستم اشتباه خانواده ی مدرن ایرانی است،و در ادامه نشان دهنده نتیجه تلخ و دردناک این سیستم،خانواده ای که در عین اولویت قرار دادن فرزند،بیشترین ضربه را به واسطه سنت ها،بحث و جدل ها و بی توجهی به عوامل مهم به او وارد می کند،ضرباتی که هر بار قسمتی کوچک از این نوجوان را به ورطه تاریکی می برد،تا جایی که تاریکی مطلق او را فرا می گیرد."سیدی" در این فیلم خانواده و بعد جامعه را به عنوان علل اصلی شکل گیری شخصیت و زندگی یک نوجوان مورد انتقاد قرار داده و توانسته در فضایی سرد و تاریک این واقعیت ها را به بیننده منتقل کند.

اما جدا از همه این موضوعات نکته قابل توجه در این فیلم تاثیر بسیار زیاد کارگردانانی همچون "کیشلوفسکی" و "هانکه" بر روی این فیلم است،قاب بندی های "سیدی" در این فیلم به شدت یاد آور فیلمهای این دو کارگردان بزرگ است و همین موضوع زیبایی دوچندانی به این فیلم داده و این در سینمای ایران خیلی کم به چشم می خورد.

فضای سرد و تاریک این فیلم در کمال تاسف به واقعیت جامعه ایران خیلی نزدیک است و "سیدی" با این فیلم شاید تلاش در به صدا درآوردن زنگ خطریست،زنگ خطری که والدین را وادار کند تا توجه دقیق تری به زندگی نوجوانان خود داشته باشند قبل از اینکه خیلی دیر شود.

سهند نژاد حسینی