آل پاچینو (بیوگرافی)

آل پاچینو ، یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ سینما ، خود را در یکی از بزرگترین دهه های سینما ، یعنی دهه ی 70 به اثبات رساند و در دنیای فیلم های آمریکایی به یک چهره ی نمادین و پاینده تبدیل شده است.پاچینو ، با اجراهای قوی و جسورانه ی خود یک چهره ی اصیل و بدیع در حرفه ی بازیگری بود. متد بازیگری او روند کاری بسیاری از بازیگران در طی زمان خواهد بود و تعداد بی نظیر نقش های کلاسیک وی ، از او یک اسطوره در میان دوست داران فیلم و بازیگران و کارگردانان ساخته است.

پاچینو در 25 آوریل 1940 در Bronx نیویورک از یک خانواده ی ایتالیایی – آمریکایی متولد شد. والدین او ، رز و سال پاچینو ، هنگامی که او جوان بود طلاق گرفتند. او به همراه مادرش به منزل پدربزرگش منتقل شد.پاچینو اغلب خود را در حال تکرار قطعات و صداهای شخصیت هایی که در فیلم ها دیده بود می یافت که یکی از فعالیت های مورد علاقه اش بود. آل پاچینوی جوان که در مدرسه کسل و بی انگیزه بود ، پناهگاه خود را در نمایش های مدرسه یافت و علاقه ی او به زودی به یک شغل تمام وقت انجامید.

او در سال 1966 به استودیوی بازیگری معتبری وارد شد و تحت تعلیم مربی بازیگری افسانه ای Lee Strasberg  ، خالق متد اکتینگ ، که ابزار بسیاری از بازیگران دهه ی 70 شد ، قرار گرفت.بعد از ظاهر شدن در سلسله ای از تئاترها در نقش های مکمل ، در نهایت با "The Indian Wants the Bronx" به موفقیتی بزرگ رسید که برای او جایزه ی Obie برای فصل 1966-67 را به ارمغان آورد.

نقش مایکل کورلئونه در پدر خوانده (1972) یکی از مطالبه شده ترین نقش های زمان خود بود : رابرت ردفورد ،جک نیکلسون ، رایان او نیل ، رابرت دنیرو و گروهی دیگر این نقش را خواسته یا برای آن در نظر گرفته شده بودند، اما کارگردان فرانسیس فورد کاپولا خواهان پاچینوی ایتالیایی ناشناخته برای این نقش بود هرچند تقریباً همه – از استودیو و تهیه کنندگان تا تعدادی از عوامل بازیگری- با او مخالف بودند.در نهایت این نقش برای او اولین نامزدی جایزه ی اسکار را برای بهترین نقش مکمل مرد به ارمغان آورد.

پاچینو به جای قبول کردن پروژه های ساده تری که میتوانستند اکنون برای او پولساز باشند ، به دنبال فیلم هایی رفت که سخت ولی مهم محسوب می شدند، مانند داستان جنایی-درام واقعی "سرپیکو" (1973) و فیلم بانک زنی تراژیک (بر اساس داستان واقعی) "بعد از ظهر سگی" (1975). او در دنیای فیلم چشم ها را به سوی انتخاب های جسورانه ی خود باز کرد و سه سال متوالی نامزد دریافت جایزه ی بهترین بازیگر نقش اول مرد اسکار شد.او در سال 1977 با Bobby Deerfield  اندکی لغزید اما راه خود را با "...و عدالت برای همه" در سال 1979 بازیافت که برای آن یک نامزدی دیگر برای بهترین بازیگر مرد اسکار دریافت کرد.متأسفانه این نشانه ی شروع یک انحطاط در حرفه ی او بود که به تولید شکست های انتقادی و تبلیغاتی مانند Cruising (1980) و Arthur! Arthur! (1982) منجر شد.او بار دیگر نقش گنگستری شرور را در Scarface (1983)انتخاب کرد اما یک اشتباه بزرگ در پی آن بود. "انقلاب" (1985) فیلم برداری طولانی و ظاهرا نفرین شده ای داشت که طی آن تجهزیات از بین میرفت ، آب و هوا وحشتناک بود و پاچینو مبتلا به ذات الریه ی شدیدی شد و در نهایت این فیلم به اولین انتقاد های ضعیف از او منجر شد و او را برای 4 سال از پرده ی سینما دور نگه داشت.

او در سال 1990 به خانواده ی کورلئونه برگشت تا پدرخوانده 3 ساخته شود و با اولین نقش کمدی خود در Dick Tracy جنجال به پا کرد.این برای او یک نامزدی اسکار دیگر برای نقش مکمل به ارمغان آورد و دو سال بعد برای Glengarry Glen Ross نامزد این جایزه شد.در سال 1992 بالأخره برای نقش آفرینی خارق العاده اش در فیلم "بوی خوش زن" برنده ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.

در سال 1995 او به همراه رابرت دنیرو در فیلم جنایی – درام حماسی Heat به کارگردانی مایکل مان بازی کرد اگر چه او و دنیرو تنها چند صحنه با یکدیگر هم بازی بودند.

در دهه ی 2000 ، پاچینو در چند فیلم مؤثر بازی کرد از جمله "13 یار اوشن" (2007) اما انتخاب های او در نقش های تلویزیونی یادآورد انتخاب های قوی تر دوران آغازین حرفه ی او بودند ، مانند Roy Cohn شرور در مینی سریال شبکه ی HBO یعنی "فرشتگان در آمریکا" (2003) و تجسم تأثیر گذار او از "جک کورکیان" در فیلم تلویزیونی "شما جک را نمیشناسید" (2010). هرکدام از این پروژه های تلویزیونی برای او جایزه ی Emmy برای بازیگر نقش اول مرد برجسته در مینی سریال یا فیلم را به دنبال داشت.

مترجم : بهاره عاشوری

اختصاصی فیلمبازان