گاسپار نوئه،خارج از استاندارد

در دنیای مدرن سینما کمتر کسی دیده میشود که گیشه را با به تصویر کشیدن واقعیتی تلخ یا صحنه های خشن در فیلمش عوض کند،اما "گاسپار نوئه" از این قاعده مستثناست.

او در روایت فیلم هایش از نشان دادن صحنه های خشن و دلخراش یا به تصویر کشیدن افکار زشتی که گاهی در ذهن انسان جرقه میزند هیچ ترسی ندارد،لازمه ی دیدن فیلم های او دلی قوی و ذهنی محکم است.

در ابتدای فیلم I Stand Alone 1998  که روایت داستان یک روح رقت انگیز از یک انسان سرخورده است،او به تماشاگران 30 ثانیه زمان می دهد تا از دیدن این فیلم صرف نظر کنند،این موضوع به دلیل این نیست که فیلم ترسناک است بلکه به این دلیل است که گفته ها و اتفاقاتی که در این فیلم شاهد آن خواهیم بود برای تعداد زیادی از بیننده ها قابل لمس اما تنفرانگیز است،اتفاقاتی که شاید بارها در صفحه حوادث روزنامه ها یا در زندگی عادی مان شاهدش بوده ایم.

در فیلم بعدی او که Irreversible  نام دارد و در سال 2002 منتشر شد،جدای از ویژگی هایی که گفته شد او از یک تکنیک اعصاب خورد کن اما جذاب استفاده می کند،به طوری که در 20 دقیقه ی اول فیلم دوربین بدون این که حتی یک لحظه بایستد به طور مداوم در حال چرخیدن در زوایای مختلف است و همین موضوع باعث می شود که دیدن صحنه های خشن در ابتدای فیلم تقریبا برای خیلی های غیر ممکن شود.فیلم روایت تجاوز به یک زن و انتقام نامزد او از متجاوز است اما داستان آن به صورت برعکس روایت می شود،یکی دیگر از صحنه های دلخراش این فیلم صحنه ی تجاوز است که شاید اگر هر کارگردان دیگری بود آن را خیلی خلاصه و زود تمام می کرد اما در این فیلم این صحنه 10 دقیقه به طول می انجامد و دوربین بدون کوچکترین حرکتی از تمامی آن فیلمبرداری می کند و نکته جالب اینجاست که در تمام زمان این سکانس نویزی پخش می شود که فقط به هنگام وقوع زلزله به گوش میرسد.

فیلم بعدی او Enter the Void  نام دارد که در سال 2009 روی پرده رفت و روایت گر زندگی پس از مرگ و اتفاقات آن است،در این فیلم "نوئه" از تکنیک چشم خدا برای فیلم برداری استفاده کرده،یعنی بیشتر صحنه های فیلم از بالا به تصویر کشیده شده،این فیلم شاید برای خیلی های دلهره آور باشد زیرا خیلی ها در مورد این فکر می کنند که بعد از مرگ چه اتفاقی برایمان می افتد و این که بازماندگان چگونه با این مسئله برخورد می کنند.فیلم شامل جلوه های بصری چشم نوازی است که به رویایی بودن آن افزوده.

"نوئه" را نمی توان در بین کارگردانان استاندارد سینما قرار داد،خیلی از تماشاگران از دیدن فیلم های او در سالن های سینما سر باز زده اند،دیدن فیلم های او نیاز به معده ای قوی و قلبی سخت دارد،روش های غیر عادی او در فیلم برداری،روش رک و بدون تعارف او در روایت داستان و سوژه های غیر متعارف فیلم هایش،همه و همه باعث می شود که خیلی ها از کارهای او متنفر و خیلی ها به کارهایش علاقه مند شوند،اما یک چیز در آثار او واضح و روشن است و آن این که تحمل حقیقت برای خیلی از افراد غیر ممکن است.حرف ها زیادی در فیلم های او نهفته است و برداشت های زیادی می توان از آثارش کرد.

دنیا ها و داستان هایی که در آثار "نوئه" برای ما به تصویر کشیده می شود دیدنشان نه تنها دلنشین نیست بلکه تلخ است،اما مانند تلخی چای ارزش امتحان کردن را دارد.

سهند نژاد حسینی