پازل به سبک "هانکه"

"میشل هانکه" کارگردان صاحب سبک اتریشی است که آثار او همیشه هم از سوی منتقدان و هم از سوی بینندگان عامی مورد توجه زیادی قرار گرفته است. در آثار او که به گفته ی خودش از "عباس کیارستمی و اینگمار برگمن" تاثیر زیادی گرفته بیننده همواره شاهد چالش ها و اتفاقاتی است که انسان امروزی در دنیای مدرن با آن رو به رو است.امضا "هانکه" در آثارش کاملا مشهود است،سکانس های طولانی با دوربینی که روی پایه ثابت مانده و بازیگرانی که در جلوی این دوربین نقش آفرینی می کنند،"هانکه" از این تکنیک استفاده می کند تا در زمان هایی که دوربین ثابت است موضوعی را مطرح کرده و زمانی که دوربین حرکت می کند دیدگاه شخص را نمایش دهد و منظور از شخص می تواند شخصیت داستان یا بیننده باشد. آثار او همیشه چیزی متفاوت را به بیننده عرضه می کند و این ویژگی باعث می شود بیننده پس از پایان فیلم با دستی پر از جواب از سینما خارج نشود بلکه هدف "هانکه" این است که سوال هایی را بی جواب بگذارد تا بیننده به کشف آن ها بپردازد،ویژگی بارزی که در فیلم "Cache-پنهان" بیننده را مسحور می کند.

داستان در مورد خانواده ای است که متوجه می شوند توسط فردی ناشناس تحت نظر قرار گرفته. آنها این فرد را نه دیده اند نه حدس می زنند که او کیست بلکه با توجه به ویدئو هایی که توسط او برای آن ها ارسال می شود از این موضوع با خبر می شوند."هانکه" هر چه که در خط داستان جلو میرود بیننده با سوال های بیشتری رو به رو میشود و این موضوع تا جایی جلو میرود که فیلم از ژانر رازآلود رنگ و رویی دلهره آور به خود می گیرد.

امضا "هانکه" طبق استاندارد در این فیلم وجود دارد و به استخوان بندی فیلم خیلی کمک کرده."هانکه" فیلم را به گونه ای پیش می برد که بیننده با توجه به این که یک مظنون بیشتر وجود ندارد متقاعد می شود که او بی گناه است و با پیشرفت بیشتر داستان ضمیر ناخودآگاه بیننده به سمت خود شخصیت اصلی داستان کشیده می شود و این که آیا او واقعا قربانی اصلی این داستان است؟!

"هانکه" با اضافه کردن چاشنی های معمولی زندگی به این داستان غیر معمولی باعث شده که فیلم به واقعیت بسیار نزدیک شود و همین موضوع منجر می شود که بیننده با تمامی شخصیت ها احساس همدردی کند،همچنین وسواس دیوانه وار او به جزئیات جای هیچ روزنه ای در داستان باقی نمی گذارد.

در سکانس پایانی و در حالی که بیننده با سوال های زیادی در ذهن خود در گیر است "هانکه" آخرین فوت گوزه گری خود را در فیلم می دمد و آن هم سکانسی شلوغ است که در آن دو شخصیت که با توجه به داستان نباید یکدیگر را بشناسند در حال گفت و گویی دوستانه هستند و این شاید کلیدی باشد برای حل کردن این معمای سخت.

اما جدا از تمامی این ترفند های دلنشین و زیبا،حرف کلی "هانکه" این است که گذشته هر چقدر هم برای ما کمرنگ شده باشد باز هم قسمتی از زندگی ماست و هر لحظه ممکن است دوباره تکرار شود... 

نویسنده : سهند نژاد حسینی

اختصاصی فیلمبازان