سامورایی؛ اکشن به سبک کلاسیک

در سینمای امروز ایجاد تعلیق در فیلم ها تبدیل به یک امر رایج شده اما بیشتر سازندگان قدرت به وجود آوردن تعلیق واقعی را ندارند و در اکثر مواقع اکشن در فیلم با تعلیق اشتباه گرفته می شود،در حالی که اکشن آزاد کننده فشار و تعلیق به وجود آورنده فشار است.

"سامورایی-Le Samourai 1967" نماد همین گفته است،در "سامورایی" ما شاهد به وجود آمدن تعلیق هایی زیبا و در ادامه اکشنی زیبا تر هستیم."ژان پیر ملویل" کارگردان فرانسوی با این فیلم زیبا باعث شد تا رویه ساخت خیلی از فیلم های اکشنی که پس از آن ساخته شدند تغییر کند.

فیلم داستان یک قاتل حرفه ای را روایت می کند که در حال انجام ماموریتی جدید است اما در این بین مشکلات بسیار زیادی در مسیر او قرار دارد،داستان در ابتدا به نظر آنچنان پیچیده به نظر نمیرسد اما در ادامه شاهد پیچش های بزرگ داستان خواهیم بود،ولی صرف نظر از داستان، چیزی که این فیلم را از یک اکشن-جنایی ساده و کلیشه ای به یک فیلم قدرتمند تبدیل می کند توجه بینظیر کارگردان به جزئیات است.

در سکانس آغازین فیلم که به نظر می آید رنگ ها از درون آن بیرون کشیده شده اند،بیننده شاهد مردی تنها در اتاقی خالی است،سکانسی که تصویری کلی از شخصیت فیلم به مخاطب ارائه می دهد،اما اینها کفایت نمیکند زیرا "آلن دلون" با چهره فوتوژنیک و گیرای خود چگونه می خواهد نقش یک قاتل بیرحم را نمایان کند؟ کارگردان از پس این موضوع هم بر آمده و توانسته با محدود کردن دیالوگ ها و ایجاد فضایی سرد این  مسئله را به نقطه عطف فیلم تبدیل کند،البته بازی بی احساس و خشک "آلن دلون" هم کمک عظیمی به این موضوع کرده و شخصیت را خیلی طبیعی جلوه داده.

اما چرا اسم "سامورایی"؟ سامورایی جنگجویی تنها که حاضر بود تا جان خود را در راه هدف و برای فرمانده خود بدهد و همین نقطه ی اشتراک یک سامورایی با شخصیت اصلی فیلم است.فیلم یک شاهکار در به کنترل گرفتن بازیگران و جلوه های تصویری است و توازن خاصی در سر تا سر فیلم در میان بازیگران مشاهده می شود.

در دنیای امروزه فیلم های اکشن و هیجان انگیز مجموعه ای از هرج و مرج و اتفاقات زیادی هستند که در سر تا سر فیلم بدون هیچ نظمی تقسیم شده اند و بیننده شاید با دیدن آن لحظه ای به وجد بیاید اما پس از چند لحظه آنرا فراموش می کند،درست است که برای سرگرمی ترکیب بدی نیست اما برای تاثیر گذاری کاملا بی ارزش است،بهتر است بیننده در سرتاسر فیلم در انتظار یک حادثه بزرگ باشد تا این که در سرتاسر فیلم شاهد حوادثی باشد که دیدن آن ها انچنان هم مهم نیست،اما این یک استراتژی سخت است و نیاز به کارگردانی قدرتمند دارد،چیزی که در این فیلم به وجود آمده.

در انتها "سامورایی" یک شاهکار است،از سکانس آغازین که تصویری سرد و بی روح را نمایان می سازد و در ادامه این سردی را به شخصیت مرکزی انتقال می دهد،تا اکشن های خالص میان فیلم،تا قاب بندی و ترکیب رنگ های چشم نواز و خیره کننده،تا تعلیق های بی نقص که در سرتاسر فیلم بیننده را روی لبه صندلی نگاه می دارد تا توجه وسواسی به جزئیات،همه و همه مجموعه ای دلنشین و لذت بخش را به وجود می آورند که در پایان بیننده را مبهوت و حیرت زده باقی می گزارد.

نویسنده : سهند نژاد حسینی

اختصاصی فیلمبازان